တန္ေဆာင္မုန္းလကို ပုဂံေခတ္က "တန္ေဆာင္မႈန္" လို႔ ေရးသားၾကပါတယ္။ အင္းဝေခတ္ေရာက္မွ တန္ေဆာင္မုန္းလို႔ ေရးသားခဲ့ၾကတာပါ။ အဓိပၸါယ္ကေတာ့ မီးရွဴး၊ မီးတိုင္ေတြ ထြန္းလင္းတဲ့လလို႔ ဆိုပါတယ္။
ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ႀကီးတြင္ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔ မနက္က မသိုးသဃၤန္း ကပ္လွဴေနသည့္ျမင္ကြင္း။
ပုဂံေခတ္မွာ ျမတ္စြာဘုရား သာသနာမေရာက္ခင္အခ်ိန္ အရွင္အရဟံ မေရာက္ခင္ကာလက "မီးနတ္" ျဖစ္တဲ့ ေဖ်ာက္ဆိပ္ၾကယ္ (ၾကတၱိကာ နကၡတ္) ကို မီးရွဴးတိုင္ေတြနဲ႔ ပူေဇာ္ၾကတာျဖစ္ၿပီး ျမတ္စြာဘုရား သာသနာေတာ္ ပ်ံ႕ပြားခဲ့ခ်ိန္မွာေတာ့ ဆံေတာ္ကိန္းဝပ္ရာ တာဝတႎသာမွာရွိတဲ့ စူဠာမဏိေစတီေစတီကို ရည္မွန္းၿပီး ပူေဇာ္ၾကပါတယ္။ အခုေခတ္မွာေတာ့ မီးရွဴးတိုင္ေတြအျပင္ မီးပံုးပ်ံေတြကိုပါ ရည္စူးလႊတ္တင္ေနၾကပါတယ္။
တန္ေဆာင္မုန္းလရဲ႕ ရာသီပန္းကေတာ့ ခဝဲပန္း ျဖစ္ပါတယ္။ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ညမွာ အဇာတသတ္မင္းက ရဟန္းဝတ္ဖို႔အတြက္ ျမတ္စြာဘုရားဆီကေန သာမညဖလ သုတ္ေတာ္ (ရဟန္းဝတ္ျခင္းအက်ိဳး) ကို နာယူခဲ့ရတဲ့အတြက္ ဒီေန႔ကို "သံဃာေတာ္မ်ားေန႔" (သို႔မဟုတ္) "သာမညဖလ အခါေတာ္ေန႔လို႔လည္း ေခၚဆိုၾကပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ သံဃာေတာ္ေတြကို ရည္စူးၿပီး ကထိန (ကထိန္) သကၤန္း၊ မသိုးသကၤန္းေတြကိုလည္း ရက္လုပ္လွဴဒါန္း ပူေဇာ္ၾကပါတယ္။ (တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန ့ကေန ေနာက္တစ္ရက္မကူးခင္အခ်ိန္ထိ ရက္လုပ္ခ်ဳပ္ငင္ရတဲ့ သကၤန္းကုိ “မသိုးသကၤန္း”လုိ႔ ေခၚဆုိပါတယ္)
"သာရေကာမုဒိ" ေဆးက်မ္းအဆိုအရေျပာရမယ္ဆိုရင္ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ညမွာ ေဆးပင္ေတြကို ေစာင့္ေရွာက္ၾကတဲ့ နတ္မင္းအားလံုးက မယ္ဇလီပင္ေစာင့္တဲ့ နတ္မင္းကုိ လာေရာက္ဂါရဝျပဳၾကတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
ဒါ့ေၾကာင့္လည္း တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔ညမွာ မယ္ဇလီဖူးသုပ္စားရင္ ေဆးေပါင္းခၿပီး ေရာဂါေဝဒနာေတြ ေပ်ာက္ကင္းၾကတယ္လို႔ ဗုဒၵဘာသာ၀င္အမ်ားစုက ယံုၾကည္ၾကပါတယ္။
Source : Myanmar Wikipedia
Photos : Myat Mon
